θαρρύνω
θαρσαλέοςθαρρύνω, ion. et anc.
att. θαρσύνω [ῡ] (impf. ἐθάρρυνον, f. θαρρυνῶ, ao. ἐθάρρυνα, pf. inus.)
1 tr. encourager, donner bon courage à, acc. Il. 16, 242, etc. ;
Od. 13, 323 ;
Eschl. Pers.
215 ; Hdt.
2, 141 ; Thc.
2, 59 ; Xén.
Cyr. 6, 3, 27
||
2 intr. avoir bon courage, Soph. El. 916 ||
E Impf. ion. 3 sg. θαρσύνεσκε, Il. 4, 233.
Étym.
θάρρος.