θαυματοποιός

θαυματός

θαυματουργέω-ῶ
θαυματός, ή, όν [ᾰ] c. θαυμαστός, Hh. Merc. 80, 440 ; Bacch. 34 ; Hés. Sc. 165 ; Pd. O. 1, 43 ||
E Acc. fém. dor. θαυματάν, Pd. P. 10, 48.