θαυματούργημα

θαυματουργία

θαυματουργός
θαυματουργία, ας (ἡ) [μᾰ]
1 art de faire des tours d’adresse, Plat. Leg. 675a ||
2 au sens chrétien, action de faire des miracles, Chrys. 10, 49 Migne.
Étym. θαυματουργός.