θεατικός

θεατός

θεατρίδιον
θεατός, ή, όν [ᾱ]
1 visible, Soph. Aj. 914 ||
2 digne d’être contemplé, Plat. Conv. 197d ; en parl. de la contemplation par l’intelligence, Plat. Phædr. 247c.
Étym. vb. de θεάομαι.