θεατέος

θεατής

θεατικός
θεατής, οῦ (ὁ) [ᾱ] qui contemple, Eur. Ion 301 ; Ar. Nub. 575 ; Thc. 3, 38, etc. ; fig. Arstt. Nic. 1, 7, 19 ||
E Ion. θεητής, Hdt. 3, 139.
Étym. θεάομαι.