θεόδματος

θεόδμητος

θεοδόκος
θεό·δμητος, ος, ον :
1 bâti, fondé par les dieux, Il. 8, 519 ; Pd. O. 6, 100 ; Soph. El. 707 ; fig. Pd. O. 3, 11 ; I. 6, 15 ||
2 élevé en l’honneur des dieux, Eur. Hec. 23 ||
E Dor. -ατος [ᾱ] Pd. ll. cc. ; fém. -άτα, Pd. O. 6, 100.