θεοκλύτησις

θεόκλυτος

θεόκμητος
θεό·κλυτος, ος, ον [ῠ]
1 act. qui implore les dieux, Eschl. Sept. 143 ||
2 pass. exaucé de la divinité, Jos. A.J. 1, 3, 3.
Étym. θ. κλύω.