θεοφιλότης

θεοφιλῶς

θεόφιν
θεοφιλῶς, adv. [] avec amour pour les dieux, d’une manière agréable aux dieux, Plat. 1 Alc. 134d ; Isocr. 46 b, 197c.
Étym. θεοφιλής.