Θεόφραστος

θεόφρων

Θεοφῶν
θεό·φρων, ων, ον, gén. ονος, à l’esprit divin, d’une sagesse divine, Pd. O. 6, 70 ; Poèt. (Ath. 465f).
Étym. θ. φρήν.