θεόπνοος

θεοποιέω-ῶ

θεοποίητος
θεοποιέω-ῶ, faire dieu, diviniser, acc. DH. 1, 209, 356 Reiske ; Luc. Scyth. 1 ; Sext. M. 7, 94.
Étym. θεοποιός.