θεόρρευστος

θεόρρητος

θεόρρυτος
θεό·ρρητος, ος, ον, dicté (propr. dit) par la divinité, Anth. 1, 19 ; 9, 505 ; Nonn. Jo. 5, 154 ; 14, 25.
Étym. θ. ῥητός.