θέρειος
θερείποτοςθέρειος, α
ou ος, ον, qui
concerne l’été, d’été, Orph. H. 39, 18 ; Empéd. 404 Sturz ;
El. N.A.
2, 25 ; subst.
ἡ θερεία (s. e.
ὥρα) Arstt.
Mir. 114 ;
Pol. 5, 1, 3 ;
5, 5, 5 ; DH.
1, 63 ; DS.
3, 22 ; 19, 58 et
79 ; ion. ἡ
θερείη, Hdt. 1,
189 ; ἡ θέρειος, Lib. 3, p. 153,
l’été ; ταῖς θερείαις, Pd. I. 2, 61 ; τῆς θερείης,
Nic. fr. 10,
pendant l’été ||
Sup. irrég.
θερείτατος, Arat. 149 ; Nic. Th. 469 ||
E Fém. -ειος, El. Lib. ll. cc.
Étym.
θέρος.