Θούριος

θοῦρις

θοὔρμαιον
θοῦρις, ιδος, acc. ιν, adj. f. impétueux, qui s’élance dans la mêlée, Il. 7, 164 ; 11, 32 ; 17, 81 ; 20, 162 ; Od. 4, 527.
Étym. cf. Θοῦρος.