θυλέομαι-οῦμαι

θύλημα

θῦμα
θύλημα, seul. pl. θυλήματα, ων (τὰ) [ῡ] offrandes pour un sacrifice, sacrifice, Ar. Pax 1040 ; Phérécr. (Com. fr. 2, 261) ; Télécl. (Com. fr. 2, 370) ; Th. Char. 10 (vulg. θυηλήματα).
Étym. θυλέομαι.