θυμήρης

θυμίαμα

θυμιατέον
θυμίαμα, ατος (τὸ) [ῡᾱ]
1 parfum, encens, Hdt. 1, 198 ; au plur. parfums qu’on faisait brûler, Hdt. 2, 130 ; 7, 54 ; Soph. O.R. 4 ; Ar. Av. 1716 ; Plat. Rsp. 373a ||
2 parfum pour embaumer les corps, Hdt. 2, 86 ; 4, 71 ||
E Ion. -ίημα, Hdt. ll. cc.
Étym. θυμιάω.