θυμοϐορέω-ῶ

θυμοϐόρος

θυμοδακής
θυμο·ϐόρος, ος, ον [ῡ] qui ronge (propr. qui dévore) le cœur, Il. 19, 58 ; Eschl. Ag. 103 ; A. Rh. 4, 1666.
Étym. θ. βιϐρώσκω.