θυμολιπής

θυμόμαντις

θυμομαχέω-ῶ
θυμό·μαντις, εως [ῡ] adj. m. qui est devin par son cœur (non par l’inspiration divine, θεόμαντις), Eschl. Pers. 224.
Étym. θ. μάντις.