Θυριεύς

θύριον

Θύριον
θύριον, ου (τὸ) [] petite porte ou vantail d’une porte, Ar. Th. 26 ; Plut. Cleom. 8 ; Alciphr. 3, 30 ; fig. τὸ τοῦ λόγου θ. παραϐάλλεσθαι, Plut. M. 940f, clore son discours.
Étym. θύρα.