Θύρσος

θυρσοτινάκτης

θυρσοφορέω-ῶ
θυρσο·τινάκτης, ου (ὁ) [ῐ] qui agite un thyrse (Bacchus) Orph. H. 51, 4.
Étym. θ. τινάσσω.