θήκη
θηκτόςθήκη, ης
(ἡ)
1 boîte, coffre, caisse où
l’on dépose qqe ch. (de l’argent, des trésors, etc.) Hdt. 3, 130 ; 7, 83 ;
Xén. Œc.
8, 17 ; Plut.
Luc. 32
||
2 cercueil, d’où tombeau, Hdt.
1, 187 ; Eschl.
Pers. 405 ;
Thc. 1, 8 ;
3, 104 ; Xén.
Cyr. 7, 3, 5 ;
Soph. O.C.
1763, etc.
Étym. R.
indo-europ. *dheh₁-, poser,
faire.