Θήρα

θηραγρέτης

θήραγρος
θηρ·αγρέτης, ου (ὁ) chasseur, Eur. Bacch. 1020 (θηραγρεύτα Nauck) ; Anth. 6, 184.
Étym. θήρ, ἀγρέω.