θηρατής

θηρατικός

θηρατός
θηρατικός, ή, όν [ᾱ]
1 qui concerne la chasse, Plut. M. 593b ; El. N.A. 14, 5 ; τὰ θηρατικὰ τῶν φίλων, Xén. Mem. 2, 6, 33, l’art de gagner des amis ||
2 qui aime la chasse, Plut. M. 960a, 965b.
Étym. θηρατός.