θηράω-ῶ

θήρειος

Θηρειτάς
θήρειος, ος ou α, ον, de bête sauvage, Eschl. Ch. 232 ; Soph. Tr. 1059 (corr. Bamberg ; ms. θηρίον) ; Eur. Cycl. 325 ; Xén. Cyr. 1, 3, 6 ||
E Fém. -α, Plat. Phædr. 248d ; Anth. 5, 266.
Étym. θήρ.