τιμώρησις

τιμωρητέος

τιμωρητήρ
τιμωρητέος, α, ον, vb. de τιμωρέω, Dém. 561, 2 ; au neutre, Hdt. 7, 168 ; Hpc. Acut. 390 ; Plat. Leg. 867c, etc. ; au plur. neutre, Thc. 1, 86.