τίος

τίπτε

Τίραιος
τί·πτε, sync. épq. p. τί ποτε ; pourquoi enfin ? Il. 1, 202 ; Od. 1, 225, etc. ; Eschl. Ag. 975, Pers. 555 ; Soph. Ph. 1089 ; dev. une voy. aspirée τίφθ’ Il. 4, 243.