τιτραίνω

τιτράω

τίτρημι
τιτράω (f. τρήσω, ao. ἔτρησα, pf. inus. ; pass. fut. inus., ao. ἐτρήθην, pf. τέτρημαι) trouer, percer, Hdt. 4, 158 ; Ar. Pax 21 ; Xén. Œc. 7, 40 ||
E Prés. réc. Diosc. 5, 77, etc.
Étym. τετραίνω.