τιτθεύω

τίτθη

τιτθίδιον
τίτθη, ης (ἡ)
1 nourrice, Ar. Eq. 716, Th. 609, Lys. 558 ; p. opp. à τροφός, Plut. M. 3c ||
2 c. τιτθός, Arstt. H.A. 7, 10, 10 ; 7, 12, 1 ||
E Dans les inscr. att. à côté de τήθη, v. Meisterh. p. 15, 8.
Étym. τιθήνη.