τμητικῶς

τμητός

τμητοσίδηρος
τμητός, ή, όν:
1 coupé, taillé, Soph. El. 747 ; Eur. Hipp. 1245 ||
2 qu’on peut couper ou séparer, divisible, Thcr. Idyl. 25, 275 ; Arstt. Metaph. 4, 15, 1 ; Plut. M. 106d, 883d.
Étym. vb. de τέμνω.