τραπεζεύς

τραπεζεύς, έως (ὁ) [ᾰ] celui qui vit de la table de qqn, d’où : κύων τρ. Il. 22, 69 ; 23, 173 ; Od. 17, 309, chien domestique ; abs. parasite, Plut. M. 50c ; Aristias (Ath. 688a).