τριχοποιός

τρίχορδος

τριχορροέω-οῶ
τρίχορδος, ος, ον [ῐ] à trois cordes, Plut. M. 1137b ; τὸ τρίχορδον, Anaxil. (Ath. 183b); Clém. Str. 1, p. 363, instrument de musique à trois cordes.
Étym. τρ. χορδή.