τριχῆ
τριχήλαϐοντριχῆ [ῐ]
adv. :
1 en trois, c. à d. en trois parties, Hdt. 3, 39 ; Plat. Rsp. 564c, Leg. 683d, etc. ; en trois
groupes, Xén. An. 4, 8, 15 ;
5, 10, 16, etc. ||
2 de trois manières,
triplement, Plat. Crit. 51e ; Plut. Flam. 4, Sert. 5, M. 720a, 745b.
Étym.
τρίχα.