τριετηρίς
τριέτηροςτριετηρίς, ίδος,
adj. f.
I triennal, Orph. H. 53, 3 ; DS. 4, 3 ||
II subst.:
1 (s.
e. ἑορτή) fête triennale,
Pd. N.
6, 69 ; au
plur. Hdt. 4,
108 ; Eur. Bacch. 133 ; Plat. Leg. 834e ||
2 (s.
e. περίοδος) période triennale,
Hh. 26, 11 ;
Arstt. Pol.
5, 8, 10 ||
III qui célèbre une fête
triennale, Opp. C. 4, 235.
Étym.
τριετής.