τριγλώχιν
τριγμόςτρι·γλώχιν ou
τρι·γλώχις, gén.
ινος (ὁ, ἡ,
τό); au plur. ινες, ινες, ινα [ῑν] à
trois pointes, Il. 5,
393 ; 11, 507 ; Pd. fr. 219 ; Opp. C. 1, 151 ; P. Eg.
6, 88 ; fig.
Thpp. (Luc.
Pseud. 29);
avec un subst. neutre, Call. Del. 31 ; Nonn. D. 6, 123 ||
E Nom. τριγλώχιν,
Sim. fr.
250.
Étym.
τρ. γλωχίς.