τρίκαρπος

τρικέφαλος

Τρίκη
τρι·κέφαλος, ος, ον [ῐᾰ] à trois têtes, Ar. fr. 468 ; Is. et Philoch. 69 (Harp. p. 178, 4 Bkk.); Luc. V.H. 1, 11, etc. ||
E [ᾱ] Ar. Eq. 417.
Étym. τρ. κεφαλή.