τριπετής

τρίπηχυς

τριπιθήκινος
τρί·πηχυς, υς, υ, gén. εος [ῐ] long, large, etc. de trois coudées, Hés. O. 421 ; Hdt. 4, 192 ; Eur. Cycl. 235 ; Xén. An. 4, 2, 28 ; fig. Cratès (Ath. 418c).
Étym. τρ. πῆχυς.