τρίτονον

τριτοπάτωρ

τρίτος
τριτο·πάτωρ, ορος, (ὁ) [ῐᾰ] bisaïeul, Arstt. fr. 376 ||
E Dans les inscr. att. Τριτοπατρεύς (inscr. de 400/350 av. J.-C.) non Τριτοπάτωρ ; v. Meisterh. p. 111, 11.
Étym. τρίτος, πατήρ.