τροχηλατέω-ῶ

τροχηλάτης

τροχήλατος
τροχ·ηλάτης, ου (ὁ) [ᾰ] litt. qui fait tourner les roues d’un char, d’où :
1 conducteur d’un char, Soph. O.R. 806 ; Eur. Ph. 39 ||
2 cheval attelé, Sext. M. 9, 228.
Étym. τροχός, ἐλαύνω.