τρομεοίατο

τρομερός

τρομέω-ῶ
τρομερός, ά, όν :
1 pass. tremblant, Eur. Ph. 303, H.f. 231 ; particul. tremblant de crainte, Eur. Tr. 176 ||
2 act. qui fait trembler, terrible, Eur. Rhes. 36.
Étym. τρομέω.