Τρύτων

τρυφάλεια

τρυφαλίς
τρυ·φάλεια, ας (ἡ) [ῠᾰ] casque, litt. casque à quatre cimiers, Il. 3, 372 ; 11, 352 ; 13, 530 ; 19, 382, etc. ; Od. 22, 183 ; Hés. Sc. 199 ; Ar. Ran. 1016.
Étym. τέσσαρες avec degré zéro τρυ-, φάλος.