τυννοῦτος

τυννοῦτος, *τυνναύτη, τυννοῦτο, si petit, Ar. Th. 745 ; att. c. le préc. avec ι démonstr. att. : τυννουτοσί, Ar. Ach. 362 ; gén. τυννουτουΐ, Ar. Nub. 392 ; dat. τυννουτῳΐ, Ar. Ach. 367 ; acc. τυννουτονί, Ar. Eq. 1221.