τυφογέρων

τυφομανία

τῦφος
τυφο·μανία, ας (ἡ) [ῡμᾰ]
1 fol orgueil, Plut. M. 830b ||
2 sorte de stupeur, de torpeur, Hpc. 1122h.
Étym. τυφομανής.