Ζάκορος

ζάκοτος

Ζακύνθιος
ζά·κοτος, ος, ον [ᾰ] tout à fait irrité, furieux, Il. 3, 220 ; Pd. N. 6, 91 ; Thcr. Idyl. 25, 83.
Étym. ζα-, κότος.