ζάδηλος

ζαής

ζάθεος
ζα·ής, ής, ές [ᾱ] qui souffle avec violence, Il. 12, 157 ; Od. 5, 368 ||
E Gén. ζαοῦς, Anth. 9, 290 ; acc. ζαῆν, Od. 12, 313.
Étym. ζα-, ἄημι.