ἠχεῖον

ἠχέτα

ἠχέτης
ἠχέτα [ᾰ] adj. m. ion. et épq. c. le suiv. Hés. O. 580 ; Anth. 7, 201 ||
E Dor. ἀχ- [ᾱ] Anth. 7, 213.