ἠλαίνω

ἠλάκατα

ἠλακάτη
ἠλάκατα, ων (τὰ) [ᾰκᾰ] fils qu’on tire de la quenouille, Od. 6, 53, etc. ; A. Étol. (Parth. 14, 4).
Étym. ἠλακάτη.