ᾐών

ἠῷος

ᾐώρουν
ἠῷος, α, ον, ion. et poét. c. ἑῷος :
1 du matin, Hh. Merc. 17 ; Hés. Sc. 396 ; A. Rh. 1, 1274, etc. ||
2 oriental, Hdt. 7, 157 ; A. Rh. 2, 745.
Étym. ἠώς.