ᾠδικός
ᾠδικῶςᾠδικός, ή, όν :
1 propre ou apte à chanter, Arstt.
Eud. 7, 2, 41,
etc. ; p. opp.
à ῥητορικός, Plut. M. 622a ; à ὀρχηστικός, Ath. 531c ; en parl. d’animaux,
Arstt. H.A.
1, 1, 29 ; El.
V.H. 14, 30
||
2 habile à chanter,
Luc. Tim.
47 ; Clém.
Protr. 1
||
Cp. ᾠδικώτερος, Luc.
l. c. ; sup.
ᾠδικώτατος, El.
V.H. 1,
4.
Étym.
ᾠδή.