ὠμοφάγος

ὠμόφαγος

ὠμοφορέω-ῶ
ὠμό·φαγος, ος, ον [ᾰ]
1 mangé cru, Eur. fr. 475, 12 ||
2 qu’on peut manger cru, Xénocr. Al. 78.
Étym. ὠ. φαγεῖν.