ὠμοφρόνως

ὠμόφρων

ὠμοχάραξ
ὠμό·φρων, gén. ονος (ὁ, ἡ) au cœur dur, cruel, inhumain, en parl. de pers. Soph. Aj. 931, Tr. 975, Ph. 194 ; Eur. El. 27, etc. ; en parl. d’animaux, Eschl. Ch. 421 ; fig. en parl. du fer, Eschl. Sept. 730.
Étym. ὠμός, φρήν.