ὠφέλιμος
ὠφελίμωςὠφέλιμος, ος, ον
[ῐ] :
1 secourable, Xén. Mem. 2, 7, 9 ; Plat.
Hipp. ma. 296e, etc. ||
2 utile, avantageux,
profitable, en parl. de pers.
Plat. Men.
88c,
96e,
etc. ; Plut.
M. 86f, etc. ; d’ord. en parl. de
choses, Thc. 1,
93 ; Xén. An. 4, 1, 23 ;
Plat. Gorg.
499c,
etc. ; p. opp.
à βλαϐερός, Plat. Rsp. 457b, etc. ; à βλάπτων, Xén. Œc. 6, 4, etc. ; joint à ἀγαθός, Plat. Prot. 333e, etc. ; à χρήσιμος, Xén. Cyr. 6, 2, 34, etc. ;
ὠφ. τινι, Thc.
1, 76 ; Xén.
Œc. 1, 7 ;
Mem. 2, 7, 9 ;
Plat. Charm.
174d,
Men. 98c, etc. ; εἴς τινα
Thc. 1, 91,
utile à qqn ; εἴς τι, Thc. 3, 68 ; Xén. Œc. 5, 11, etc. ; πρός τι, Plat. Rsp. 607d ; ὑπέρ τινος,
Xén. Cyr.
6, 2, 34, utile pour qqe ch. ;
avec l’inf. Plut. M. 87d, utile pour,
etc. Att. ;
τὸ ὠφέλιμον, Plat. Rsp. 457d, 2 Alc. 145c ; Luc. Dom. 21, etc. l’utile, l’avantage ||
Cp. -ώτερος, Thc. 1, 91 ; 3, 37 ;
Plat. Rsp.
461a ;
sup. -ώτατος,
Plat. Theæt.
179a ;
Arstt. Rhet.
3 ||
E Fém. -η, Plat. Rsp. 607d, Men. 98c, Charm. 174d.
Étym.
ὠφελέω.